Als de meidoorn bloeit

Als de meidoorn bloeit, komen namen tot leven.
Gelijk een lentebries, die onzichtbaar door de straten waait
En, verschijnen nog steeds in dromen
De mannen, en het gruwelijke dat hun is overkomen.

Er gaan schaduwen langs jaagpaden. Ze vermonsterlijken
met duizend uniformen en geweren
onze erehaag van fluitenkruid en marcheren
van dorp naar dorp. Waar meidoorns bloeien.

Achterelkaar uitgesproken, klinken de namen
van de dorpen, alsof je in een trein zit.
Winsum, Bedum, Zuidwolde, Middelstum
Het vertrouwde tádum-tádum brengt je naar huis.

Als de meidoorn bloeit, denken we,
aan dorpsgenoten die werden meegenomen
of, ter plekke neergeschoten. We eren de doden en overlevenden,
het leven en ons eigen diepste besef van veilig thuis.

Er worden verhalen verteld, de razzia wordt herdacht.
We staan stil bij het feit dat geweld in de lente bestaat.
Tachtig jaren transformeren de herinnering,
zachtjes - maar steeds fermer - naar een waarschuwing.

Geschreven in opdracht voor de 80ste herdenking van de razzia in de dorpen Winsum, Bedum, Zuidwolde en Middelstum.