Droom, durf, doe. Dit was de titel van mijn blog aan het begin van dit jaar.
Steeds meer kijk ik bewuster naar wat ik doe, wat ik heb en wie ik ben. Welk deel van mij is orgineel, authentiek en maakt mij het meest Inge. Wat wil ik vanuit die gedachte groter maken, om te groeien tot de persoon die ik graag wil zijn. Wat vind ik belangrijk voor mijn eigen toekomst, wat kan ik doen en wat heb ik nodig? Ik kijk ook terug naar vroeger, naar het meisje dat ik ooit was. Dit meisje wordt steeds belangrijker voor de vrouw die ik wil worden. Zij is immers de meest onbevangen basis van wie ik ben. Zij bepaalt steeds meer de koers van mijn toekomst.
Soms vragen mensen me wel eens wat ik het liefste zou willen. Dan is mijn reactie altijd: 'Een klein, stil huisje, helemaal voor mezelf, weg van de wereld. Waar ik me kan terugtrekken en waar ik zonder afleiding kan nadenken en zonder prikkels en onderbrekingen kan zitten schrijven.'
Het verlangen naar zo'n plek en de drang naar het schrijven is gaan groeien. Meerdere ervaringen werkten hieraan mee.
De besloten tuin vol planten, bomen, insecten en dieren bij ons zomerverblijf, de cottage op het Engelse platteland. Het moment dat ik daar zat te schrijven en te tekenen en er zomaar een enorme haas, met kalme grote sprongen door het halfhoge gras voorbij hupte. Het voelde alsof ik was beland in de geborgen wereld van Beatrix Potter.
Dan mijn verblijf in het huisje aan de dijk bij Pieterburen, Geen stroom, geen mensen, veel sfeer. Een wonderlijk mooi uitzicht en de zee dichtbij. Terug naar de basis.
Ook inspirerend waren mijn gesprekken met Carolien. Ze nam me mee naar mijn kindertijd, wat sterk het beeld, maar vooral ook het gevoel heeft weten terug te halen van het meisje dat ik was. Hoe ik me als kind vaak terugtrok in een eigen verborgen, magische wereld. Een natuurlijke plek bij een verwilderde waterpartij achter ons ouderlijk huis. Hoe ik me daar voelde en hoe heerlijk ik kon fantaseren bij het donkere water, tussen het groen, de kikkers, libellen en eenden.
Best onverwacht is een droom veranderd in durven en doen. Bij ons eigen huis, in onze eigen schuur, wordt momenteel druk getimmerd en gewerkt. Deze plek wordt namelijk veranderd in mijn plek. Mijn eigen schrijvershuisje. Het wordt geïsoleerd, mooi afgewerkt en gebeitst in warme kleuren. Het krijgt een houtkacheltje, een grote tafel, oude stoelen, kaarsen en boeken. Ook krijgt het openslaande deuren waardoor ik kan genieten van het prachtige weidse uitzicht achter ons huis, over het Groningse landschap. Afgesloten van de rest van de wereld hoor ik daar straks de kikkers in het water, de scholeksters op het land en de mezen en de mussen in de meidoorn en in het riet. Ik zie vanachter mijn tafel, wolken en luchten en prachtige zonsondergangen, Ik heb zelfs weer mijn eigen Meneer en Mevrouw eend, net als vroeger.
Nog even doorwerken en dan is het klaar. Vanaf dan schrijf ik mijn gedichten en verhalen vanuit mijn eigen 'Huisje bij de sloot'.
